Vier maanden en een paar stukgeslagen dagen na mijn eenenvijftigste verjaardag moest ik naar het ziekenhuis. Noodsituatie. Nog altijd ben ik daar verbaasd over en telkens opnieuw – drie, vier keer per dag- voel ik de schrik, word ik kwaad dat wat er is gebeurd, met mij is gebeurd en dat ik het niet zomaar heb verzonnen of gelezen. Ik zou de diagnose graag geheimhouden. Niet eens zozeer voor anderen, maar vooral voor mijzelf. Ze heeft iets wreeds en ik deins ervoor terug het beestje bij zijn naam te noemen, want de precieze benaming klinkt als een – getrokken zwaard dat niet lang treuzelt en de beelden die ze oproept zijn vreselijk. Natuurlijk wist ik dat een levensdraad op elk moment kan afbreken. Maar toch wil ik vertellen hoe het is als je de vanzelfsprekendheid van je bestaan van het ene op het andere ogenblik kwijt bent. Dat je zojuist nog dat was en nu dit moet zijn.
Joachim Meyerhoff